Ze wisten: de eerste keer was de drempel. Nu was het verlangen.

De club voelde vertrouwd, maar alles was scherper. De geuren intenser, de muziek dieper, het rode licht op hun huid een uitnodiging op zich.

Fleur droeg een zachte, ivoorkleurige kimono, losjes geknoopt. Daaronder droeg ze niets anders dan haar geboortekostuum.

Bram had gekozen voor eenvoud. Een donker overhemd, open tot net boven zijn borst, zijn blik gefocust. Op haar. Altijd op haar.

Ze waren net gaan zitten in de lounge, hun drankjes net binnen handbereik, toen een vrouw hen opmerkte.

Ze lachte subtiel. Haar blik helder, brutaal, maar niet opdringerig. Julia, stelde ze zich voor.

Naast haar stond een man, breed, rustig, doordringende ogen. Daan.

Geen smalltalk. Alleen vragen die telden.

“Zijn jullie hier vaker?”

“Wat vinden jullie spannend?”

“Zijn jullie open voor ontmoeting, of liever intimiteit met publiek?”

Fleur en Bram keken elkaar aan. Eén blik. Eén antwoord.

“We staan open voor alles. Maar alleen samen.”

Julia glimlachte. “Dat is precies waarom we jullie aanspreken.”

De speelruimte had halfhoge, fluwelen afscheidingen. Net genoeg privacy, net genoeg zicht. Het viertal ging liggen, tegenover elkaar, gespiegeld.

Julia kuste Daan zacht, terwijl Fleur zich tegen Bram aan nestelde.

Langzaam, als een golvende choreografie, begonnen de bewegingen. Julia’s hand op haar eigen dij. Daan’s vingers langs haar zij.

Bram en Fleur keken toe. En toen deden ze mee.

Fleur ging bovenop Bram zitten.

Zijn handen op haar heupen.

Haar rug recht.

Haar blik, vast op Julia’s ogen.

Twee vrouwen die elkaar aankeken, terwijl ze elk bewogen op hun eigen ritme, op hun eigen man.

Kreunen die mengden. Bewegingen die versnelden.

Een stille wedstrijd. Of juist een rustige dans.

Julia kwam eerst. Stil, gespannen, haar nagels in Daans borst.

Fleur volgde, haar hele lichaam trillend.

Bram verloor zich in haar.

En Daan gromde van diep, terwijl zijn vingers Julia’s haar vastgrepen.

Ze lagen stil. Twee stellen. Vier lichamen. Eén gedeelde ervaring.

Bij het afscheid knikte Julia. “Jullie zijn echt. Dat voel je.”

Fleur lachte. “Dat is precies waarom we dit durven.”

Daan keek Bram aan. “Volgende keer? Vier handen. Eén vrouw. Jij kiest wie.”

Bram zweeg even.

Maar zijn ogen gaven al antwoord.