De zaal was bijna leeg.

Laatste voorstelling. Een Franse film die niemand echt begreep, maar dat maakte niet uit. Marieke zat naast Devon op rij J, ergens aan de zijkant, ver van het pad. Precies zoals ze gewild had.

De lichten doofden, het scherm lichtte op.

Ze droeg een korte rok en een losse blouse — geen beha. Haar benen gekruist, één knie net iets tegen de zijne. Zijn hand lag op de armleuning. Niet per se toe-eigenend. Maar toch.

Toen haar vingers de zijne raakten, reageerde hij meteen. Niet schrikachtig, maar kalm. Ontvankelijk.

De film kabbelde voort. Ondergetiteld gemompel vulde de ruimte.

Marieke liet haar hand langzaam op zijn dij rusten. Eerst bovenop de stof. Daarna tussen zijn benen. Niet te ver. Alleen aanwezig.

Devon draaide langzaam zijn hoofd. Zijn blik was donker, onmiskenbaar. Hij legde zijn hand op haar bovenbeen, duwde haar rok iets omhoog.

Ze verplaatste haar gewicht, ging iets onderuit zitten. Zijn hand gleed verder. Warm, stevig. Haar slipje — nauwelijks een barrière — werd opzij geschoven.

Ze kreunde bijna. Maar hield het binnen. Alles in haar buik spande zich aan toen hij haar streelde. Traag. Cirkelend. Haar natte spanning groeide tussen zijn vingers.

Ze beet op haar lip. Haar heupen bewogen nauwelijks. Maar haar adem, haar blik — alles brandde.

En toen — heel zachtjes — boog ze zich naar hem toe. “Jij nu.”

Hij begreep het meteen. Zijn gulp ging los. Marieke dook onder het scherm, haar hand, haar mond… langzaam over hem heen. Nat, warm, zuigend.

Devon’s hand klemde zich om de stoelleuning. Hij ademde diep. De film ging door, maar voor hem stond alles stil.

Ze keek even op, haar ogen glanzend in het donker. “Zacht, of snel?” fluisterde ze.

“Jij beslist,” zei hij hees.

Ze koos snel. Ritmisch. Diep. Tot zijn hand haar nek vastgreep, zijn lichaam trilde, en hij zich stil liet gaan — nergens anders dan daar, in die rij, in het donker.

Na afloop veegde ze haar lippen af met een servet uit de popcornbak. Gaf hem een zoen op zijn wang. En keek toen weer naar het scherm alsof niets gebeurd was.

“Ik vond het einde wel verrassend,” fluisterde ze bij de aftiteling.

Devon keek haar aan. “Het is nog geen einde. Voor ons begint het pas.”