De zon zakte langzaam in de zee, oranje en rood boven de glinsterende golven. De lucht hing zwaar van de warmte, en het zachte ruisen van palmbomen vulde de avond met een loom, bedwelmend ritme.

Martin en Wendy hadden zich teruggetrokken naar het afgelegen strandgedeelte achter hun bungalow—een klein houten paviljoen, omringd door wuivende bladeren en fakkels die flakkerden in de warme avondwind. Wendy droeg niets dan een luchtige, doorschijnende pareo die nauwelijks haar rondingen bedekte. Martin zat op een ligbed, zijn borst ontbloot, een cocktail nog halfvol in zijn hand—maar zijn blik zat alleen maar op haar.

Ze liep naar hem toe, traag en sierlijk, haar blote voeten over het warme zand. “Je kijkt weer zo,” zei ze zacht, haar stem zwoel.

“Ik kan niet anders,” antwoordde hij, zijn ogen donker van verlangen.

Ze ging voor hem staan, duwde de pareo van haar schouders zodat die geruisloos naar beneden gleed. De fakkels wierpen schaduwen over haar naakte huid. Martin liet zijn glas vallen in het zand. In één beweging trok hij haar op zijn schoot, haar lichaam tegen het zijne, hun huiden plakkend van hitte en zweet.

Zijn handen verkenden haar rug, haar billen, terwijl haar lippen de zijne vonden—zacht, dan gretiger. Wendy draaide haar heupen, voelde zijn erectie tegen haar duwen, warm en zwaar. Ze tilde haar bekken op, greep zijn lengte en leidde hem naar binnen, langzaam, intens.

Ze kreunde in zijn oor toen hij haar vulde, zijn handen hielden haar stevig vast terwijl ze zich ritmisch over hem bewoog. Zijn mond vond haar borsten, nat van zweet, zijn tong likte traag over haar tepel, terwijl zijn heupen naar haar opdrukten.

De golven rolden op de achtergrond, maar het enige wat ze hoorden was elkaars ademhaling—rauw, gretig, ongefilterd. De lucht was dik van verlangen, de geur van zout, huid en opwinding.

Wendy gooide haar hoofd achterover, haar bewegingen sneller, ongeduldiger. Ze kwam heftig klaar, haar nagels in zijn schouders gedrukt, haar lichaam trillend van spanning en opluchting. Martin volgde haar onmiddellijk, zijn handen krampachtig in haar heupen, zijn lichaam gespannen tot het explodeerde in haar.

Ze bleven zitten, naakt en bezweet, hun lichamen nog na-dampend in de tropennacht. Boven hen ruiste de wind zachtjes door de palmen.

“Dat was… warm,” fluisterde Wendy met een grijns, terwijl ze hem kuste.

“De zon is niet het enige dat hier ondergaat,” antwoordde Martin, zijn hand weer afglijdend naar haar dij.